Gefrustreerd
Toch blijven er momenten dat ik mij gefrustreerd afvraag waar deze fase goed voor is. Bijvoorbeeld wanneer ik merk hoe enorm belangrijk de peergroup voor mijn tieners is. Hun kledingkeuze is gebaseerd op wat leeftijdsgenoten dragen. Hun zelfbeeld wordt bepaald door hoe anderen naar hen kijken. Zelfs de inhoud van de broodtrommel wordt afgewogen tegen wat anderen mee naar school nemen. En het succes van een christelijke bijeenkomst hangt niet af van de inhoud maar van het aantal leeftijdsgenoten dat aanwezig is.
Soms zou ik hen willen toe roepen: ‘Wat wil jij zelf eigenlijk? Wie ben jíj? Waar hou jíj van? Je bent toch een individu!’ En dan dringt het ineens tot me door. Waar ik gestempeld ben door het individualisme van onze cultuur, denken pubers in termen van gemeenschap. Hun verlangen om samen te zijn en open te staan voor anderen zou je ook een bijbels principe kunnen noemen. En al is de uitwerking niet altijd even vroom (‘niemand in mijn klas moet naar de kerk, dus ik ga ook niet’), het idee erachter is wel degelijk van waarde voor ons. Geloven doe je niet in je eentje. God heeft ons geschapen voor samen-zijn.
Geloven doe je samen
Daarmee komt ook het besef dat ook ik, als moeder, niet geschapen ben om de sores van de puberteit in mijn eentje te dragen en naar de buitenwereld te doen alsof bij ons de tienertijd één grote roze wolk is. Wat is het heerlijk om mijn kwetsbaarheid, frustraties en zorgen te delen met andere ouders in de gemeente. En samen met hen de humor ervan te blijven zien. Elkaar te vertellen dat het maar een fase is. En vooral samen te ontdekken hoe God aanwezig is in ons gezinsleven.
Daarom hebben we de cursus ‘Jouw huis, Gods thuis’ ontwikkeld. Zodat je als ouders uit dezelfde gemeente samen kunt lachen, huilen en groeien in je rol als geloofs-opvoeder van die gekke, eigenwijze, lastige en leuke pubers.
Deze blog is geschreven door Ingrid Plantinga.
