In een wereld waarin allerlei verontrustende dingen gebeuren, kan het ons te veel worden. Als ik al de ellende van de wereld op mij af laten komen, kan ik verstikken in zelfverwijt: ik doe niet genoeg om de wereld te redden. Ik raak er moedeloos van en wil mij het liefste van alle ellende afsluiten. Als ik niet uitkijk, beland ik in escapisme. Maar eigenlijk wil ik mijn ogen er niet van afsluiten, want elk mens is het waard om gezien te worden. Om die verontrustende dingen echter onder ogen te kunnen komen, hebben we een anker nodig. Een levenshouding van vertrouwen op God.
Houvast
Dus wat kan je doen als er van alles niet klopt, maar als je zeker weet dat je het niet allemaal op kan lossen? Dat jij niet de wereld kunt redden? Dan zoek je iets waar die wereld wel veilig is, een anker, iets waar je vertrouwen in stelt. En mogen wij als christenen nu de luxe hebben van het kennen van Diegene. Je mag het grote verhaal aan God geven. Als je dit hebt gedaan, heb je een houvast zodat je weer verder kan. Dan kun je vragen: geef mij vandaag wat ik kan doen.
Profetische houding
Kijk eens om je heen, is er iemand in jouw gemeente die altijd zo kalm blijft, ondanks onrust in de gemeente? Of mensen die bewogen blijven met een ander, ook al zit er geen verbetering in de situatie van diegene? Of zit er iemand in de kerk die het al meer dan 20 jaar volhoudt om de bloemen langs te brengen bij zieke gemeenteleden? Als je hen zou vragen waarom ze dit doen, antwoorden ze vast in de trant van: “Gewoon, omdat ik dit kan doen”.
Evert Jan noemt deze kalmte, bewogenheid en het volhouden “profetische houdingen”. Als je eenmaal het onrecht en de verontrustende feiten in de handen van God hebt gelegd, kan je een houding van vertrouwen op God aannemen. De zeven houdingen die hieruit voortkomen zie je hiernaast.
Hier kan je het hele verhaal van Evert Jan naluisteren