Knagend gevoel
Veel van dat knagende gevoel heeft te maken met of je als kerkenraad echt geestelijk leiding geeft, of je helpt met je gemeente de goede richting op te bewegen. Samen God zoeken en dienen, of samen achter Jezus aan, dat hoort bij de kern van het werk in de kerk. Maar hoe zorg je ervoor dat mensen samen optrekken en elkaar steunen?
Een valkuil is om dat te doen langs de lijn van het maken van een gemeenschappelijke vijand. Dit is heel herkenbaar in een tijd van polarisatie. Vaak is zo’n aanpak op lange termijn niet vruchtbaar.
Gezamenlijk verlangen
Beter is het om te werken aan een gezamenlijk verlangen, bijvoorbeeld als gemeente achter Jezus aan. Afgezien dat dat geen recept voor succes is, is het ook de vraag wat de rol van de kerkenraad hierin is. Vaak gaat het mis doordat leiders in de gemeente net zo lang blijven polderen totdat iedereen het eens is. De kerkenraad blijft maar duwen tegen elkaar en de gemeente. In de praktijk gebeurt er dan weinig. Het kan ook misgaan doordat een kerkenraad te hard gaat trekken: de raad heeft zelf een mooie visie vastgesteld en gaat veel tijd steken om de gemeente te overtuigen dat ze deze visie moeten omarmen.
Wenkende leider
Een manier om te ontsnappen aan dat duwen en trekken is wenkend leiderschap. Bij dat wenkend leiderschap zijn drie focuspunten belangrijk: focus op de bestemming, focus op uitnodiging en de focus op de gemeente vertegenwoordigen bij God. Dat klinkt allemaal mooi, maar hoe maak je dat concreet. In dit artikel uit Ambtelijk Contact (blad voor ambtsdragers binnen de CGK) gaan Klaas Quist en Cors Visser verder daarop in.
Wil je meer weten over wenkend leiderschap, kijk dan hier.