“Heb je dit nog helder?” vraagt een collega via whatsapp. Met daarbij een plaatje van de blogplanning met mijn naam en een datum die al erg dichtbij is… Na de overgang van de CGJO naar Kerkpunt waren een aantal dingen nieuw voor mij en de blogplanning was daar één van. En wat is het dan fijn als er een ander is die checkt of je de dingen nog helder hebt…
Jaren geleden (ik was koud van de opleiding af) was ik jeugdwerker in een middelgrote gemeente in het noorden van het land. Op een dag gaf ik daar mijn catechisanten een leeg papier met de opdracht: ‘maak je ideale kerkdienst. Alles mag, niks is te gek en er zijn geen regels.’ Vol puber-ijver gingen ze in groepjes aan de slag. Toen ik na een tijdje een rondje maakte stond er bovenaan elk vel: ‘votum en groet’. Ietwat verbaast vroeg ik waarom ze dat gedaan hadden. “Dat hoort toch zo?” reageerden ze. “Is dat zo?” vroeg ik. “Weten jullie wat votum en groet is?” Vijftien paar ogen keken me glazig aan. Toen ik het uitlegde maakte glazigheid plaats voor enthousiasme. “Da’s best tof, dat God ons welkom heet” zei de een. “Ja” vulde een ander aan, “maar kan de dominee dat niet op een andere manier zeggen?” Eind van het liedje: votum en groet bleven bovenaan, maar er was wel wat veranderd. Bij hen, maar ook bij mij.
Moeten we alles in de kerk aanpassen zodat jongeren het begrijpen? Het niveau omlaag? Meer gebruik maken van beeld en geluid? Moet alles ‘om’ in de kerk om jongeren erbij te houden? Eerlijk is eerlijk: vroeger dacht ik van wel. Maar inmiddels vraag ik me af: is dat wel de oplossing?
Laat ik dat uitleggen met een voorbeeld. Ik ben een sportliefhebber, toch kijk ik nooit naar cricket. Nou ja, ik heb ooit wel eens gekeken, maar vond er niks aan. Dan kan ik zeggen: het niveau van cricket moet omlaag. Of: we moeten meer special effects en animaties toevoegen aan de uitzending. Of: gooi het hele spel maar om. Maar is dat de reden dat ik niet kijk? Nee. Ik kijk niet omdat ik geen bal van de spelregels begrijp. En dat ik het sentiment wat in sommige landen om deze sport hangt als nuchtere man uit een niet-cricketminnend land niet goed begrijp. Ik kijk wél graag een paar uur naar een etappe van de Tour de France. Genieten vind ik dat. Heerlijk.
Wat is het verschil? Allereerst dit: ik ken de regels van het wielrennen. Ook ken ik veel renners van naam en weet iets van hen: de een is een klimmer, de ander een sprinter. Daarnaast keek mijn vader ook altijd en van jongs af aan keek ik dan met hem mee. En niet onbelangrijk: ik fiets zelf en daardoor kan ik me een beetje inleven in hoe het is om daar te rijden.
Anders gezegd: ik ben ingewijd. Daar zit het hem denk ik in. De kerk is cricket voor veel jongeren. Het speelt zich af voor hun ogen, maar ze begrijpen niet wat er gebeurt. Gaan wij er in de kerk niet te snel vanuit dat jongeren wel snappen hoe het werkt? Dat ze alle geschreven en ongeschreven regels wel kennen? Leggen wij voldoende uit waarom we doen wat we doen? En leven wij voor waarom de kerk belangrijk voor ons is? Met andere woorden: wijden wij ze bewust in in het Christen zijn? Hoe kan het dat God hen aan het begin van elke dienst begroet, maar ze dat niet door hebben?
Natuurlijk is het mooi om dingen in de kerk aansprekend te maken voor jongeren. Daarmee laat je merken dat je ze ziet en serieus neemt. Maar niet alles hoeft om in de kerk. Jongeren willen best dingen accepteren. Maar realiseer je: veel dingen in de kerk zijn nieuw voor hen. Net als een blogplanning voor mij. Daarom is een voorwaarde dat we bij onze jongeren hetzelfde doen als mijn collega bij mij: regelmatig checken of alles helder is. En dan kunnen ze net als ik terugsturen: “dank je wel voor je uitleg. Ik snap het én ga er mee aan de slag!”
Deze blog is geschreven door Jenne Minnema.