Als er iets is waar ik en veel anderen behoefte aan hebben, is het rust. Rust in een tijd waarin alles maar doordendert; appjes en mailtjes blijven binnenstromen, winkels zijn altijd open en anders is er altijd wel iets direct online te bestellen. Rust in een tijd waarin de wereld op hol lijkt te slaan. Continue worden we overspoelt door beelden van oorlogen, geweld, armoede, natuurrampen, explosies, geruzie in de Tweede Kamer.
Wie dan rust brengt, is een soort hedendaagse messias, onze verlosser uit de onrust. De Bruna ligt vol met boeken van would be verlossers. Maar zou de kerk niet…? Is de kerk niet juist een plek van rust? Vaak niet denk ik. Wij zijn als mensen en kerken gewoon onderdeel van onze onrustige cultuur. Ook het werk in de kerk en de kerkenraad zit vol deadlines, gedoe en geregel. Het houdt nooit op.
Maar hoe komen we dan tot rust? Een paar denkduwtjes en praktische uitdagingen (met dank aan New Wine, John Mark Comer, Abraham Joshua Heschel en AJ Swoboda) aan de hand van de sabbat. Sabbat? Ja, de sabbat. Maar dan net even anders dan hoe je wellicht vroeger de zondag beleefde. De zondag als dag waarop je weinig mocht, maar die toch ook wel weer gezellig was.
Denkduwtje 1: Het hoogtepunt van de schepping is niet de mens, maar de sabbat. Dat we dit vaak verkeerd lezen, komt omdat we regelmatig stoppen bij het einde van hoofdstuk 1, maar de tekst loop door in Genesis 2. De kroon op de schepping is dat God rust. De sabbat geeft niet alleen ritme aan de week en het leven, maar ook richting – gericht op rust in en met God.
Denkduwtje 2: Het eerste wat God heiligt is niet een persoon, een plek of een ding, maar tijd. God heiligt de zevende dag. De sabbat is een tempel in de tijd. Juist voor mensen die altijd maar doorgaan is dat een lastige én bevrijdende boodschap: heilig de tijd. Geef je over aan het ritme van de schepping en verzet je de slavendrijverij van Farao, de ratrace van onze economie.
Denkduwtje 3: We weten het wel, maar alles begint bij God. God is aan het werk. En God rust. De duivel rust niet, die gaat altijd maar door. En wij? Rust is de kruisiging van ons eigen ego volgens de Amerikaanse theoloog Swoboda. Door Gods werk en rust gebeurt veel meer dan door ons werk.
Dat alles klinkt misschien mooi, of irritant, of allebei. Maar wat kun je daar zelf mee en wat kan je als kerk daarmee? Kan de kerk een oase van rust zijn? Om te beginnen, laat de zondag, vooral ook in de kerk een rustdag zijn. Geen overlegjes of vergaderingen. Spreek bij de koffie (of op de app) ook niemand aan of hij of zij hier wel aan heeft gedacht of dat klusje heeft gedaan. Als God een dag kan rusten zonder dat de boel uit de klauwen loopt, moeten wij daar ook maar op vertrouwen. Heerlijk, een zondag waar we gewoon tot rust kunnen komen met en bij God. Zonder takenlijstjes in ons achterhoofd.
Neem de lijst van activiteiten van jouw kerk een onder de loep. Hoe zorg je dat je het ‘succes’ niet alleen verwacht van je eigen inzet, maar vooral van het werk van God. Durf je in je eigen leven en in het kerkelijk leven ‘tijd te heiligen’? Misschien door minder te doen en meer te verwachten. Je kunt dat als kerkenraad of commissie heel concreet maken door de agenda een keer leeg te vegen en ‘alleen maar’ met elkaar te bidden. Spannend? Zeker. Maar die spanning van het onverwachte en de verrassingen van God horen juist bij het geloof.
Rust. God werkt.
Deze blog is geschreven door Cors Visser
Meer informatie
Wil je als gemeenteadvies of begeleiding bij een kerk als ‘oase van rust’, neem dan eens contact met ons op. We denken graag met je mee. En voor predikanten organiseren we in 2025 twee keer een retraite. In september is er nog plek.