Door: Ingrid Plantinga – adviseur geloofsopvoeding en geloofsleren, projectleider Leren in de Kerk
Afgelopen zondag zat ik huilend in de kerk. Niet omdat de preek zo slecht was. Ook niet omdat God een speciale boodschap voor mij had. Het ging in de dienst over het in Egypte onderdrukte volk Israël. In hun tranen zag ik ineens de tranen van tieners anno 2022. En hun lijden raakt mij.
Het zijn niet alleen de recente onderzoeken die mij erop wijzen dat de mentale problemen van tieners en jongeren de pan uit rijzen. Ik zie het om me heen. Tieners die nauwelijks naar school gaan omdat ze de druk niet aankunnen. Jongeren die zichzelf snijden. Meiden die tegen niemand durven zeggen dat ze geen vrienden hebben. Jongens die zichzelf opsluiten in de wereld van games.
Dat zie ik trouwens niet aan hun buitenkant. Ze zitten er lachend, mooi opgemaakt en cool gekleed bij. Altijd klaar voor een selfie om de schone schijn te bevestigen. Maar ik weet uit de verhalen van ouders, jeugdleiders en soms van jongeren zelf dat er een andere kant is aan dit verhaal. Een kant van verborgen tranen, die afgelopen zondag even mijn tranen werden.
Wat ligt de lat voor hen hoog. Altijd moeten ze gelukkig zijn. Al hun prestaties worden naast de meetlat gelegd. Ze moeten eruit springen en uniek zijn. Geen wonder dat ze beginnen te twijfelen aan zichzelf. Net als Mozes toen hij geroepen werd om het volk te bevrijden.
Toen God de tranen van zijn volk zag, kwam hij in actie en… stuurde Mozes. Ik geloof dat God ook nu de verborgen tranen van deze tieners ziet. En Hij stuurt… jou en mij? Laten we als gelovigen en als gemeenten om onze tieners en jongeren heen gaan staan. Hen zien, de druk van hun schouders nemen, luisteren naar hun verhalen, voor hen bidden en hen zegenen met de rust die God hen wil geven.
Vanuit Kerkpunt helpen we hier graag bij door toerusting en materialen. We hebben voor onze website Lerenindekerk.nl bijvoorbeeld een module gemaakt om je samen met tieners te bezinnen op wie God voor hen wil zijn in deze prestatiemaatschappij: Module ‘God en de prestatiemaatschappij’
Maar misschien is de eerste stap die je kunt zetten gewoon onbeschaamd je tranen te laten vloeien voor broers en zussen die hun pijn niet durven te laten zien.