Twee handen
Het werd me deze weken goed duidelijk dat een mens niet voor niets twee handen heeft. Veters strikken, een notitie maken, een jampot opendraaien – ik kon accepteren dat ik dat met die gebroken pols niet kon. Maar andere dingen? Ik probeerde zoveel mogelijk zelf te doen, je wilt toch niet al te afhankelijk zijn? En als ik dan weer eens met één hand iets onmogelijks voor elkaar wilde krijgen, hoorde ik vroeg of laat mijn lief kalmpjes zeggen: ‘je mag ook vragen of ik je even wil helpen’. En ook dát was een ontdekking: kennelijk ben ik helemaal niet zo goed in hulp vragen, zelfs niet als het zo voor de hand ligt.
Help jij me hopen?
In dezelfde periode moest de laatste hand worden gelegd aan het kerkenpakket voor Advent en Kerst 2024. Het thema dit jaar is Help jij me hopen? Voor de zomer waren we daar al diepgaand mee bezig geweest. Ik kan je vertellen dat zo’n thema al werkende altijd behoorlijk in je systeem gaat zitten. Maar deze keer ging dat wel heel diep, zelfs tot op het bot!
Want in de zomer brak ik mijn pols. Toen ontdekte ik hoe je jezelf in de weg kunt zitten bij het vragen om hulp. Opeens realiseerde ik me: als dat al het geval is bij zoiets vanzelfsprekends als lichamelijk letsel, hoe is het dan als het gaat om zoiets diep persoonlijks als hoop en geloof? Heb ík die vraag eigenlijk wel eens aan iemand gesteld: Help jij me hopen? Zou ik het ooit doen?
Gemeenschap
Ik realiseerde me nog iets. Als je in de gemeenschap van de kerk iemand vraagt om hulp bij het hopen, is dat dan een uiting van (tijdelijk) onvermogen? Of is er meer aan de hand en laat het zien dat een individu in de kerk per definitie ‘onhandig’ is? Zoals een mens niet voor niets twee handen heeft, zo staan ons in de kerk tal van handen en voeten, tanden en botten, spieren en pezen ter zij. Kleine illustratie: mijn tanden bleken zo nu en dan prima het gemis van een tweede hand op te vullen.
En dan heb ik het nog niet gehad eens over al die helpende handen die mij spontaan werden aangereikt, ijsblokjes tegen de zwelling, zelfgebakken broodjes en zelfgemaakte jam, extra pijnstillers, een whisky – dat alles is een blog op zich.
Hopen en geloven
Die gebroken pols kan ik missen als kiespijn en ik ben er ook nog steeds niet van af. Maar tegelijk is zo’n botbreuk net zo iets als een bijbelse gelijkenis: leer de les van een gebroken pols en ontdek dat je in hopen en geloven elkaar tot een tweede hand, tanden of het nodige evenwicht bent.
Maak dus samen gebruik van het kerkenpakket voor Advent en Kerst 2025: Help jij me hopen? Ontdek dat een hand op verschillende manieren uitgestoken kan worden: als vraag om hulp, als helpende hand, en als dat wat je zelf niet bent. Allemaal zijn ze even waardevol.
Deze blog is geschreven door Anje de Heer.
