Toen de kinderen de kerk uitliepen naar de bijbelklas, schoot een meisje van een jaar of acht even een jongere aan. Om haar te groeten, ze was weer terug na een jaar in het buitenland. Later bij het gebed stonden we stil bij een vrouw, ergens in de negentig, die net jarig was geweest en onlangs haar man had verloren. Na de dienst dronken we koffie met mensen van 0 tot 100. Ik moest denken aan die jongere die, als er om gebedspunten werd gevraagd, elke keer weer ‘vluchtelingen’ noemde.
Het zijn van die momenten dat je het wat meer beseft: hoe mooi en bijzonder het is dat een kerk een gemeenschap is van alle generaties. En overal op de wereld zijn die gemeenschappen te vinden met baby’s, honderdjarigen en alles er tussenin.
Gemeenschap zijn van alle generaties gaat niet vanzelf. De kunst is om samen op te trekken, samen achter Jezus aan. Een grotere én mooiere kunst is dat je daarbij van elkaar leert en elkaar bemoedigt. De jongeren kunnen van ouderen leren: levenservaring, commitment, wijsheid. Ouderen kijken in de spiegel van de jongeren wat betreft radicaliteit, levenslust en nieuwe vragen.
Maar het allerbelangrijkste wat generaties van elkaar, maar vooral van jonge kinderen kunnen leren is verwondering. Verwondering is vaak het startpunt van geloof. Je verwonderen doe je over iets dat groter is dan jezelf, over iets dat je niet begrijpt of over iets dat zo mooi of overweldigend is dat het nauwelijks in woorden te vangen is.
Juist kleine kinderen kunnen zich blijvend verwonderen. Niet voor niets roepen kinderen: ‘nog een keer, nog een keer’. Voor volwassenen is dat vaak tot vervelens toe. Volgens de Britse schrijver G.K. Chesterton zijn volwassenen niet sterk genoeg om te blijven juichen over wat zij zien als eentonigheid. Maar volgens hem kan God dat wel. Wellicht dat God iedere ochtend juichend tegen de zon zegt ‘nog een keer’ en ’s avonds tegen de maan ‘nog een keer’. En dan volgt die fascinerende zin:
‘Het is misschien zo dat God zin heeft om eeuwig kind te zijn; want wij hebben gezondigd en worden oud en onze Vader is jonger dan wij.’
Een gemeenschap van alle generaties die zich blijft verwonderen – wat een oase in een wereld vol stellige overtuigingen, geweld en dikke-ikken. Verwondering geeft openheid, ontvankelijkheid, voor God, Zijn goedheid en Zijn genade. Een gemeenschap van alle generaties maakt jonger, want onze Vader is jonger dan wij.
Deze blog is geschreven door Cors Visser.
Wil je meer weten over hoe je kunt groeien als gemeenschap van alle generaties? Kijk hier voor meer informatie over ‘Samen jong’ of neem contact op met Arjen Uil of Anko Oussoren.